Ενοποίηση “Δυνητικής & Πραγματικής ταυτότητας”

Το πρώτο site που ανοίγει ο μέσος χρήστης στον υπολογιστή του είναι πλέον το facebook.

Οι περισσότεροι έχουμε πλέον ένα προφίλ εκεί (τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς που έχουμε πρόσβαση σε υπολογιστές και internet) και υπάρχουν κάποιοι, λίγοι, που αντιστέκονται σθεναρά και εκ πεποιθήσεως στο να εκθέσουν τον εαυτό τους online. Κάποιοι φοβούνται για το αν θα τους παρακολουθούν, κάποιοι ντρέπονται. Το θέμα ωστόσο για εμένα δεν είναι ο λόγος για τον οποίον κάποιος έχει ή δεν έχει ένα δυνητικό προφίλ’ το ερώτημα είναι πως είναι στο facebook και πως είναι σε σχέση με  την “πραγματικότητα” του.

Έχω αναφερθεί και σε άλλες αναρτήσεις στο ότι δε θεωρώ ότι ο δυνητικός κόσμος είναι ένας κόσμος ψεύτικος, ανώτερος ή κατώτερος από τον πραγματικό. Τους θεωρώ και τους δύο εξίσου πραγματικούς, απλά διαφορετικές εκφάνσεις της υποκειμενικής πραγματικότητας του καθενός μας. Με τον ίδιο τρόπο που υπάρχει μία χώρα που δεν έχουμε ποτέ επισκεφτεί, αλλά μπορούμε να σκεφτόμαστε και να προβληματιζόμαστε πάνω σε αυτή, με τον ίδιο τρόπο υπάρχει και ένας χώρος τον οποίο επισκεπτόμαστε με τη χρήση των νέων μέσων, σκεπτόμαστε και προβληματιζόμαστε πάνω σε αυτόν και τείνει να καταναλώνει μεγάλο μέρος του χρόνου και της ενέργειας μας πλέον.

Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ωστόσο είναι το σημείο που οι δύο εκφάνσεις, οι δύο “κόσμοι”, οι δύο ταυτότητες συναντιούνται.

Ο κυβερνοχώρος έχει κάποια πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που καθιστούν εύκολη την επικοινωνία και τη δημιουργία μίας ταυτότητας ρευστής και “κοινωνικά αποδεκτής” . Αφενός η ανωνυμία και αφετέρου η διαμεσολαβημένη επικοινωνία και πολύ εύκολα μπορείς να μετατραπείς από το ντροπαλό αγόρι/κορίτσι στο sex symbol του κινηματογράφου. Φωτογραφίες με σουφρωμένα χείλη, επίδειξη των σωματικών χαρισμάτων, σχόλια γεμάτα φλερτ και υπονοούμενα, αφιερώσεις τραγουδιών, φωτογραφιών, καρδιών και λουλουδιών ξέφρενα πάρτυ και γλέντια. Δε  λέω ότι η επικοινωνία στο διαδίκτυο είναι προκλητική ή χυδαία, όχι καθόλου, είναι και αστεία και ρομαντική και απ’όλα, αλλά τι γίνεται όταν συναντάμε τους δέκτες των μηνυμάτων μας offline; Παρτάρουμε συνεχώς ή προτιμάμε τελικά να “σαπίζουμε” στον καναπέ μας; Διατηρούμε τα σουφρωμένα χείλη ή το ρομαντικό προφίλ ή το οποιοδήποτε χαρακτηριστικό ήταν το κυρίαρχο στη μεταξύ μας επικοινωνία;

Κάποιοι το διατηρούν, κάποιοι ωστόσο δυσκολεύονται γιατί η οποιουδήποτε είδους έκθεση εκ του σύνεγγυς έχει για εκείνους διαφορετική βαρύτητα. Κάποιοι αποφεύγουν ή φοβούνται να συναντήσουν κάποιον offline, είτε γιατί φοβούνται την απόρριψη, είτε γιατί λόγω του φόβου της απόρριψης το δυνητικό τους προφίλ είναι κάτι τελείως ξένο με το πραγματικό τους. Ωστόσο καμία από τις δύο πλευρές δεν είναι ξένη προς το χρήστη (τουλάχιστον πέρα από τα σωματικά χαρακτηριστικά). Κάπου μέσα στο ντροπαλό υπάρχει και η πλευρά της πρόκλησης και κάπου μέσα στο “μάτσο” υπάρχει και η πλευρά του ρομαντισμού. Η πρόκληση βρίσκεται στο να μπορέσουμε να ενοποιήσουμε και να αποδεχτούμε όλες αυτές τις πλευρές μας.

Δεν είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που στην ψυχοθεραπεία ονομάζουμε προβολή και αποδοχή της σκοτεινής πλευράς του εαυτού μας και με τον όρο σκοτεινή δεν αναφερόμαστε στην “κακιά”, αλλά σε εκείνη που δε συνηθίζουμε να δείχνουμε στους άλλους. Το διαδίκτυο λοιπόν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως ένα εργαλείο ενοποίησης και αποδοχής των διαφόρων πλευρών του εαυτού μας, αλλά και ως ένα μέσο διερεύνησης των βαθύτερων επιθυμιών και αναγκών μας. Πόσα likes χρειαζόμαστε για να είμαστε χαρούμενοι; Πόση αποδοχή ζητάμε και πόση αποδοχή μπορούμε να δώσουμε; Και γιατί τελικά είναι τόσο εύκολο να πατήσουμε ένα like, αλλά είναι τόσο δύσκολο να πούμε “μου αρέσεις πολύ σήμερα” ή “τι ωραίο που είναι αυτό που λες”;

Πότε καταλαβαίνουμε ότι είναι ώρα να κάνουμε κάτι για αυτό; Όταν κάποια από τις πλευρές μας μας προκαλεί δυσφορία, άγχος, θλίψη, θυμό, στεναχώρια. Όταν φτάσουμε στο σημείο να νιώσουμε ότι είναι πιο σημαντικό να βγει καλή η φωτογραφία για upload παρά να διασκεδάσουμε στο πάρτυ, όταν δεν μπορούμε να απολαύσουμε με την ίδια χαρά και ευκολία ένα καφέ με το δικτυακό μας φίλο σε μία καφετέρια, όπως απολαμβάνουμε μαζί του μία κουβέντα στο skype….

Until then stay connected and keep communicating, με εκτίμηση και σεβασμό στον εαυτό σας και στους άλλους και πάντα με τη δέουσα προσοχή!